Geschiedenis partneralimentatie vanaf 1830
De indieners van de wet hebben in hun Memorie van Toelichting uitvoerig de geschiedenis beschreven van partneralimentatie. Ze zijn daarbij teruggegaan tot 1830, toen voor het eerst wettelijk werd vastgelegd dat bij scheiding de man partneralimentatie moest betalen, omdat de vrouw niet mocht werken. Althans, dit gold voor vrouwen uit de hogere klasse, mannen uit lagere klassen hadden over het algemeen te weinig inkomen en hun vrouw had vaak een baan in de huishouding van de welgestelde klasse of werkte als hoer.
Ze hebben vooral beschreven hoe mannen zich door de jaren heen hebben verzet tegen levenslange partneralimentatie en tegen het feit dat er sprake moest zijn een schuldvraag. Het punt van overspel en verlating werd in de jaren zeventig verlaten. Pas in 1994 werd de levenslange partneralimentatie verlaagt tot maximaal 12 jaar.
Lees de hele tekst hierover bij de Memorie van Toelichting.
Reactie op het historische perspectief uit de Memorie van Toelichting op de Wet herziening partneralimentatie.
Uit het historische perspectief wordt vooral duidelijk hoe vrouwen beperkt zijn geweest in hun mogelijkheden om te scheiden als ze zich doodongelukkig voelden in hun huwelijk of als hun echtgenoot hun verliet voor een andere vrouw. Ze konden in feite geen kant op door allerlei wettelijke beperkingen. De meesten van hen hadden kinderen of die waren al de deur uit.
Lees onze reactie. Deze reactie wordt geplaatst als de Raad van State hun zienswijze en advies hebben gegeven.
Klein stukje uit de reactie van de Studiegroep Economisch zelfstandig
De initiatiefnemers beschrijven alleen hoe gescheiden mannen hebben geleden onder de partneralimentatie vanaf 1838. Uit deze beschrijving blijkt echter vooral hoe mannen door de eeuwen heen vrouwen hebben gedomineerd.
Vrouwen van een bepaalde klasse mochten niet werken en waren handelingsonbekwaam. Ze werden alleen geschikt geacht om kinderen op te voeden en voor het huishouden. Voor mannen had dit vele voordelen. Ze hadden hun handen vrij voor het functioneren in de buitenwereld, en hadden geen zorgen over hun kinderen en het huishouden en ze werden verzorgd. Er was echter één aspect wat ze over het hoofd hadden gezien en ze ook niet makkelijk konden oplossen, namelijk als het huwelijk niet liep als gepland en er bij een scheiding levenslang alimentatie moest worden betaald als een morele verplichting. De initiatiefnemers omschrijven dit als een ‘vorm van schadevoeding’. N.B. in tijd waren er geen banen voor vrouwen.
