Wat is het doel van de wetswijziging? Dat wordt duidelijk in de Memorie van Antwoord
P#20 Facebook en Twitter op 5 mei 2019
Werkelijke doel van de initiatiefwet partneralimentatie
In de Memorie van Antwoord staat het klip en klaar: ‘de alimentatieplichtige, meestal de man, moet vrij zijn om een nieuwe relatie aan te gaan zonder financiële verplichtingen.’
Tja, daar staat het dan, op pagina 9.
De duur moet verkort worden, ongeacht de redenen die de rechter had om in bepaalde gevallen een langere duur op te leggen.
Alle argumenten erom heen zijn franje, leuk bedacht, maar niet serieus te nemen, zeker niet als je er langer over nadenkt. En het dondert ook niet of het vrouwen wel of niet zal gaan lukken om binnen 5 jaar 'economisch zelfstandig' te zijn. Waar het om gaat = kortere duur. De rest; de juridische grondslag, economische zelfstandigheid en emancipatie, allemaal overbodige franje.
Met andere woorden: mannen moeten aan een volgend gezin kunnen beginnen, en daar niet langer bij gehinderd worden door ‘banden’ met hun ex. Je zou bijna weer de term ‘wegwerpvrouw’ van stal halen uit de jaren 70.
Anti-WegwerpVrouw-Komitee
In 1981 werd een boekje uitgegeven door het Anti-WegwerpVrouw-Komitee met de titel ‘En nu is het uit’. De discussie ging toen over de tegengestelde financiële belangen tussen mannen en vrouwen na een echtscheiding. Veel vrouwen werkten toen nog niet en kwamen zonder partneralimentatie in de bijstand.
Pas in 1994 is de wet veranderd van levenslange partneralimentatie naar 12 jaar.
Strijdijzers
Een bijdrage aan de discussie in die tijd kwam vanuit de Strijdijzers, een theoretische groep uit het Vrouwenhuis Amsterdam. Zij schreven in april 1980 een Open brief aan een ambtelijke werkgroep die een wet over alimantatieduurverkorting voorbereidde. In de open brief werd het eerst werd het verband gelegd tussen het onbetaalde werk van vrouwen vóór de scheiding en partneralimentatie. Deze brief is naar alle Kamerleden gestuurd en werd gedeeltelijk in de Tweede Kamer voorgelezen door één van de Tweede Kamerleden in 1980 bij de behandeling van het wetsvoorstel, Evelien Eshuis van de CPN. Het was een geheel andere manier om tegen partneralimentatie aan te kijken en sloeg in als een bom.
Toen de Strijdijzers met dit onderwerp begonnen in het Vrouwenhuis, vond iedereen dat maar raar en het werd geheel afgekeurd. Partneralimentatie stond namelijk gelijk aan het levenslang financieel uitzuigen van mannen en hun geen tweede leven gunnen met een andere, jongere vrouw. Wat dit betekende voor de achterblijvende vrouw was háár zorg, had ze maar beter haar best moeten doen om haar ex te behagen.
Pas toen duidelijk werd dat partneralimentatie van alles te maken heeft met het leven van vrouwen vóór de scheiding, waarin vrouwen als tweederangs burgers beschouwd worden, begon het tij te keren.
Partneralimentatie is ook op te vatten als betaling van het onbetaalde werk tijdens het huwelijk, waar toentertijd bijna altijd kinderen aanwezig waren of het huis uit waren.
