OMGANGSRECHT, een heikel onderwerp.
Wat mankeert de media om alsmaar vooral de situatie van mannen te belichten na een echtscheiding?
En weer publiceert de Volkskrant een 'zielig' verhaal over omgangsrecht, 23 augustus 2017
Dit keer over een ex die tien jaar lang procedeert om z'n kinderen te zien, tien jaar lang! Het is een eenzijdig artikel van twee pagina's (vijf kolommen tekst, en een hele grote foto over drie kolommen) waarin de kant van de vader belicht wordt. Er wordt nergens vermeld hoe tijdens het huwelijk de verdeling zorg en huishouden verdeeld was met drie jonge kinderen, of hij een nieuwe relatie had/heeft en of hij partner- en kinderalimentatie betaalde. En vooral, waarom zij het huis met de drie kinderen verlaten had, best uitzonderlijk. Aan de moeder is geen weerwoord gevraagd.
Reacties
Het bleef opvallend stil ... géén ingezonden brieven, geen tegenstukken. Ook niet verwonderlijk, want het is een ingewikkelde kwestie. Van mannen wordt geaccepteerd dat ze zielig zijn, veel mensen onderschrijven dat ook (mannen worden financieel uitgekleed en mogen niet eens hun kinderen zien).
Van vrouwen wordt dat niet geaccepteerd. Dus geen klaagverhalen van vrouwen over hoe hun man veel van het huishouden en de opvoeding aan hen overliet, dat ze hun baan gedeeltelijk of geheel opgaven omdat hij dat niet wilde of kon, de ongelijke verdeling van het inkomen na de scheiding, dat hij de kinderalimentatie niet of te laat overmaakt, zij op een minimuminkomen leeft en maar moet zien hoe ze de touwtjes aan elkaar knoopt.
Kortom, heeft zij niet veel meer te klagen?
'We zijn nog lang niet klaar met emancipatie'
Eindelijk kwam er 28 augustus een artikel van twee kolommen waaruit blijkt hoe ingewikkeld de zaken liggen.
Sarah Sluimer schrijft het volgende:
- De vaders die, ondanks het feit dat ze evenveel tijd in de opvoeding hebben gestopt als de moeders, bij een scheiding aan het kortste eind trekken lijden aan hetzelfde maatschappelijke probleem als de moeders die terecht komen in een parttimebaan of zelfs fulltime thuisblijven.
- In Nederland gaat nog steeds, ondanks het hardnekkige standpunt dat we toch wel klaar zijn met die hele emancipatie, heel veel mis na het moment dat een man en een vrouw een kind krijgen. Op geen enkele manier wordt het idee dat vrouwen gedetermineerd zijn als verzorgende kracht betwijfeld.
De ongelijkheid begint bij het vaderschapsverlof
De ruimte die moeders binnen deze literatuur wordt geboden om iets meer te zijn dan een verzorgend lichaam die haar ego compleet opzij zet is klein: klagen is toegestaan, verlangen naar een leven zonder kinderen mag. Maar uiteindelijk wordt op geen enkele manier het idee dat vrouwen gedetermineerd zijn als verzorgende kracht betwijfeld. Het is een zwaar lot om te dragen, maar de man kan dat ding met die kinderen nu eenmaal niet zo goed als jij, zo is de ten onrechte ook onder vrouwen trotse tendens.
Wanneer een kind geboren wordt moet opnieuw aan de keukentafel onderhandeld worden. De relatie tussen de ouders, de verdeling in het huishouden, het gezamenlijke onderzoek naar de verhouding tot je kind. Wanneer de vader op dat moment slechts een paar dagen bij zijn baby gegund is, wordt de nieuwe maatstaf al snel klassiek. De moeder neemt het leeuwendeel van de zorg en het huishouden op zich, de vader schuift 's avonds moe aan tafel en weet slechts in de weekenden de nachtelijke huilpartijen op te vangen.
In de orkaan van dat eerste jaar met kind is het lastig om na die ongelijke start de verhoudingen eerlijker te verdelen, alleen al omdat de moeder significant meer tijd heeft doorgebracht met de baby dan de vader. Waar met betrekking tot de autonomie van mannen maatschappelijk gezien niet veel aanpassing wordt gevraagd nadat het kind is gearriveerd, zitten vrouwen al snel vast aan een clusterfuik van verwachtingen, eisen en twijfels die allemaal over haar nieuwe, belangrijkste rol gaan: die van moeder.
Mij moet het eerste mainstream boek nog onder ogen komen waar het recht op individuele ontwikkeling van vrouwen na de bevalling centraal staat. Vrijwel alle informatie over ouderschap, zowel online als in pedagogische boeken, is op vrouwen gericht. De toon die daarbij over het algemeen wordt aangeslagen veronderstelt dat je als vrouw blij mag zijn als 'je vent' 'een handje meehelpt.'De ruimte die moeders binnen deze literatuur wordt geboden om iets meer te zijn dan een verzorgend lichaam die haar ego compleet opzij zet is klein: klagen is toegestaan, verlangen naar een leven zonder kinderen mag. Maar uiteindelijk wordt op geen enkele manier het idee dat vrouwen gedetermineerd zijn als verzorgende kracht betwijfeld. Het is een zwaar lot om te dragen, maar de man kan dat ding met die kinderen nu eenmaal niet zo goed als jij, zo is de ten onrechte ook onder vrouwen trotse tendens.
Mij moet het eerste mainstream boek nog onder ogen komen waar het recht op individuele ontwikkeling van vrouwen na de bevalling centraal staat.
Dubbele belasting
De moeders die er wel in slagen om hun carrières weer op te nemen zitten vaak met een dubbele belasting: zij zijn degenen die door de crèche worden gebeld als het kind ziek is, terwijl hun bureau bedolven raakt. De oplossing wordt vaak gezocht in het aanmeten van een keiharde mentaliteit. Jij wilde toch zo graag een carrière? Niet janken dan. In die strijd, waarbij in onze samenleving moeders die hoofdverzorger zijn en er zo'n beetje bij werken het grootste applaus krijgen, is het niet gek dat vrouwen de carrièrehanddoek in de ring gooien
Dit levert meer op dan de moeite die het kost om tot een werkelijk gelijkwaardige verdeling te komen, waarbij de mannelijke partner het niet als een verlies van status ziet om zijn werk op een lager pitje te zetten. Maar zo lang we bewust en onbewust vrouwen tot gezinsmanagers en hoofdopvoeders maken, zullen ook vaders, die wél een gelijk deel van de zorg willen, het onderspit delven.
De oplossing? Mannen moeten meer autonome ruimte inleveren, zelfs als hun vrouw daar niet expliciet om vraagt. Geef het gewoon, wacht niet tot ze er om komt bedelen.
Vrouwen zouden er goed aan doen die nieuwe ruimte gulzig op te souperen en tegelijkertijd de relatieve macht die zij als zorgmanager hebben uit handen te geven. Stellen bij wie de traditie dreigt te winnen zullen in liefdevol conclaaf moeten, iedere dag weer, tot de oplossing tot beider tevredenheid strekt. Het is niet makkelijk om culturele verwachtingspatronen te verbreken, zeker niet in een land waar de overheid niet geneigd is haar burgers hierin ook maar enigszins tegemoet te komen.
Soms ben ik verbijsterd dat ik dit in 2017 nog moet opschrijven. Maar vooruit dan maar weer: alle mensen hebben ruimte voor zichzelf nodig. Alle mensen hebben recht op het maximale dat ze aan zelfontwikkeling kunnen verwezenlijken.
Vrouwen zouden er goed aan doen die nieuwe ruimte gulzig op te souperen en tegelijkertijd de relatieve macht die zij als zorgmanager hebben uit handen te geven. Stellen bij wie de traditie dreigt te winnen zullen in liefdevol conclaaf moeten, iedere dag weer, tot de oplossing tot beider tevredenheid strekt. Het is niet makkelijk om culturele verwachtingspatronen te verbreken, zeker niet in een land waar de overheid niet geneigd is haar burgers hierin ook maar enigszins tegemoet te komen.
Soms ben ik verbijsterd dat ik dit in 2017 nog moet opschrijven. Maar vooruit dan maar weer: alle mensen hebben ruimte voor zichzelf nodig. Alle mensen hebben recht op het maximale dat ze aan zelfontwikkeling kunnen verwezenlijken.
Mannen moeten meer autonome ruimte inleveren, zelfs als hun vrouw daar niet expliciet om vraagt. Geef het gewoon, wacht niet tot ze er om komt bedelen.
Vrouwen zouden er goed aan doen die nieuwe ruimte gulzig op te souperen en tegelijkertijd de relatieve macht die zij als zorgmanager hebben uit handen te geven.
Bovenstaande brengt Sarah Sluimer tot de conclusie:
Mannen die zich beklagen over de omgangsregels verdienen een stuk in de krant.
Maar vrouwen die zich verzetten tegen het Nederlandse, zeer conservatieve discours rondom moederschap evengoed.
Tot zover het artikel van Sarah Sluimer.
De ex in het verdachtenbankje
nader beschouwing van het artikel
- Het artikel over de rechercheur stelt in de eerste zin dat hij de lange juridische strijd voert om instanties zoals de kinderbescherming, jeugdzorg en het Leger des Heils aan te klagen. Betekent dit dat hij z'n kinderen en ex daarvoor gebruikt en eronder laat lijden?
- Verder wordt vermeld dat het weggaan van z'n vrouw met kinderen totaal onverwacht was, want de dag ervoor had hij nog kikkervisjes met hen gevangen en was naar de kermis geweest. Tja, dit zegt niets over de inbreng van de man bij het huishouden en de zorg voor de kinderen, kookte zij intussen het eten? Is dit de schijn ophouden naar de buitenwereld? Hij de leuke dingen met de kinderen en zij de rotklussen?
- Over het 'zomaar' weggaan van de vrouw. Het is goed om je te realiseren dat een vrouw niet zomaar met drie kinderen het huis verlaat en daarbij tevens veel rechten en haar huis opgeeft. Dan is er wel het nodige aan de hand.
- Dat na tien jaar de beide jongens bij hem zijn gaan wonen had ook zonder rechtszaken kunnen gebeuren. Vanaf 12 jaar mogen kinderen immers zelf kiezen bij wie ze willen wonen. De rechtszaken met alle ellende van dien waren dus in feite niet nodig geweest. De oudere dochter is overigens bij de moeder blijven wonen.
- De privacy van z'n ex en kinderen is geschonden door met naam en toenaam niet alleen z'n naam in de krant te noemen, maar ook een grote foto te plaatsen.
- Hij is zelfs naar de school van z'n dochter gegaan zonder dat z'n ex daarvan wist en is dan verontwaardigd dat dat werd beschouwd als 'het heimelijk bespieden van z'n dochter'. Hij dient tegen deze omschrijving een klacht in en de tegenpartij wordt berispt!
Concluderend
Handelt deze man in het belang van z'n kinderen of staat z'n eigen belang voorop?
Vrouwen worden met zo'n artikel in een hoek geplaatst wat onrecht doet aan de werkelijkheid en waar je je moeilijk tegen kunt verweren.
Hebben gescheiden mensen niet door hoe ze anderen/instanties opzadelen met hun problemen? Begrijpen ze niet hoe moeilijk het is voor anderen en voor instanties om werkelijk te begrijpen hoe de situatie is? En dan verontwaardigd zijn dat hun belang uit het oog is verloren en processen gaan voeren. Sterker nog, de instanties gaan aanklagen! Iedereen moet zich inspannen voor hún belang.
Toch redelijk onbegrijpelijk dat de Volkskrant daarin meegaat.
